Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2ο ΝΟΜΙΣΜΑΤΑ ΑΡΧΑΙΩΝ ΠΟΛΕΩΝ ΚΡΗΤΗΣ



 Α. ΟΙ ΑΠΑΡΧΕΣ, ΤΑ ΕΘΝΗ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΚΡΗΤΗΣ

ΑΥΤΟΧΘΟΝΕΣ ΚΑΙ ΕΠΗΛΥΔΕΣ ΚΡΗΤΕΣ

Ο Όμηρος (Οδύσσεια τ 178 – 183) αναφέρει ότι η Κρήτη κατά τα Τρωικά είχε αναρίθμητο κόσμο  και 90 πόλεις (στην Ιλιάδα, Β 645 – 652, αναφέρει ότι η Κρήτη είχε 100 πόλεις), όμως αναφέρει μόνο τις εξής: την Κνωσό, την έδρα του Μίνωα και με επίνεια το Ηράκλειο και την Αμνισό, τη Γόρτυνα, τη Λύκτο, τη Μίλητο, τη Λυκαστο, τη Φαιστό και το Ρυτιο.  Αναφέρει επίσης ότι οι κάτοικοι των ως άνω πόλεων της Κρητης ήσαν άλλοι Κύδωνες, άλλοι  Ετεοκρήτες, άλλοι Αχαιοί, άλλοι Δωριείς και άλλοι Πελασγοί.


«Κρητών δε Ιδομενεύς δουρί κλυτός ηγεμόνευεν,     
οι Κνωσόν τ’ εσχον Γόρτυνα τε τειχιόεσσαν,
Λύκτον, Μίλητον τε και αργινόεντα Λύκαστον
Φαιστόν τε Ρύτιον τε, πόλεις εύ ναιετοώσας,
άλλοι θ’ οί Κρήτην εκατόμπολιν αμφενέμοντο.
Τον μεν άρ’ Ιδομενεύς δουρί κλυτός ηγεμόνευε,   
Μηριόνης τ’ ατάλαντος νυαλίῳ νδρειφόντ·
τοίσι δ’ άμ’ ογδώκοντα μέλαιναι νήες έποντο. (Ιλιάδα Β. 645 – 652)

Κρήτη τις γαι’ έστι, μέσω ενί οίνοπι πόντω,
καλή και πίειρα, περίρρυτος· εν δ’ άνθρωποι
πολλοί, απειρέσιοι, και εννήκοντα πόληες
άλλη δ’ αλλων Γλώσσα μεμιγμένη· εν μεν Αχαιοί,
εν δ’ Ετεοκρήτες μεγαλήτορες, εν δ’ Κύδωνες,
Δωριέες τε τριχαϊκες δίοι τε Πελασγοί.
τησι δ’ ενί Κνωσός, μεγάλη πόλις, ένθα τε Μίνως
εννέωρος βασίλευε Διός μεγάλου οαριστής…
πατρός εμοίο πατήρ, μεγαθύμου Δευκαλίωνος
Δευκαλίων δ’ εμέ τίκτε και Ιδομενήα άνακτα…...(Οδύσσεια, ραψωδία τ 178 – 183)

Σύμφωνα με τους άλλους αρχαίους συγγραφείς : Ηρόδοτο (Α, 172 - 173) Διόδωρο (Βίβλος 5), Στράβων (Γεωγραφικά 10 ), Πλούταρχο (Λυκούργος  και Σόλων), Διονύσιο Αλικαρνασέα (Ρωμαική αρχαιολογία, Λόγος Β’ LXI. 1-2) ) κ.α. οι Ετεοκρήτες ήσαν οι αρχαιότεροι κάτοικοι της Κρήτης και γι αυτό και θεωρούνταν αυτόχθονες ή γι αυτό καλούνταν έτσι, δηλαδή «Ετεοκρήτες» =  οι πρώτοι, οι γνήσιοι Κρήτες. Οι  υπόλοιποι  κάτοικοι (= οι Αχαιοί, οι Δωριείς και οι Πελασγοί ) της Κρήτης, καθώς και οι Κύδωνες ήσαν επήλυδες, δηλαδή μετανάστες, έποικοι. Είχαν έρθει στην Κρήτη μετά από τους Ετεόκρητες.  Ειδικότερα, μετα τον Κατακλυσμό του Δευκαλίωνα και όταν ήταν βασιλιάς των Ετεοκρητών ο Κρηθεας, επειδή η Κρήτη είχε πάθει μεγάλη ερήμωση,  φεύγουν από το Πελασγικό Άργος (= η Θεσσαλία) κάποιες φυλές των Αχαιών, Πελασγών και Δωριέων με αρχηγό τον Τέκταμο (ήταν γιος του Δώρου του Έλληνα και παππούς του Μίνωα)  και πάνε και καταλαμβάνουν κυρίως το ανατολικό μέρος του νησιού. Οι νέοι κάτοικοι αυτοί της Κρήτης, σε σχέση με τους παλαιότερους, καλούνταν επήλυδες, δηλαδή μετανάστες, έποικοι.  Όταν πέθανε ο Τέκταμος τη βασιλεία των Δωριέων της Κρήτης πήρε ο γιος του Αστέριος, ο οποίος, επειδή η γυναίκα του δε του έκανε γιο, τη χώρισε και πήγε και έκλεψε από τη Φοινίκη την κόρη του βασιλιά της Τύρου Αγήνορα, την πανέμορφη Ευρώπη, κάτι που ήταν και μια από τις αιτίες που έγινε αργότερα ο Τρωικός πόλεμος. Απλώς η Ελληνική μυθολογία, για τους λόγους που θα δούμε σε άλλο κεφάλαιο, αναφέρει ότι την εν λόγω αρπαγή έκανε ο Δίας. 
«Η γλώσσα (των Κρητών) είναι «μεμειγμένη» (ανακατεμένη) και κατά τον ποιητή (Όμηρο): «εν δ’ Ετεοκρήτες μεγαλήτορες, εν δ’ Κύδωνες, Δωριέες τε τριχαϊκες δίοι τε Πελασγοί». Κατά τον Στάφυλο, ανατολικά της Κρήτης ζούνε οι Δωριείς, στα δυτικά οι Κύδωνες και στα νότια οι Ετεοκρήτες, με οικισμό τους τον Πράσο, όπου βρίσκεται το ιερό του Δικταίου Δία. Οι υπόλοιποι είναι πιο δυνατοί και κατέχουν τις πεδιάδες. Είναι εμφανές ότι Ετεοκρήτες και Κύδωνες είναι αυτόχθονες, ενώ οι άλλοι Επήλυδες (μετανάστες). Ο Άνδρων λέει ότι οι Επήλυδες Κρήτες ήρθαν από τη Θεσσαλία, από την περιοχή που παλιά λεγόταν Δωρίδα και σήμερα Εσταιώτιδα. (Στράβων, Ι, ΙV 6 – 7)
«Ο Τέκταμος του Δώρου, του γιου του Έλληνα που ήταν γιος του Δευκαλίωνα, κατέπλευσε στην Κρήτη μαζί με Αιολείς και Πελασγούς κι έγινε βασιλιάς του νησιού, παντρεύτηκε την κόρη του Κρηθέα κι απόκτησε τον Αστέριο..». (Διόδωρος, 4, 60)

Όταν πέθανε ο Αστέριος,  συνεπλάκησαν οι γιοι του, ο Μίνωας και ο Σαρπηδόνας,  για το ποιος θα πάρει τη βασιλεία. Νίκησε ο Μίνωας  και ο Σαρπηδόνας με τους στασιαστές κυνηγημένοι κατέφυγαν στη Λυκία της Μ. Ασίας όπου έκτισαν τη πόλη Μίλητο σε ανάμνηση της Κρητικιάς πόλης Μίλατος,
 Όταν ο Μίνωας έγινε βασιλιάς (βασίλευε το έτος 1470 π.Χ., σύμφωνα με το Πάριο χρονικό) με τη βοήθεια του αδελφού του Ραδάμανθυ από τη μια ένωσαν σε ένα ενιαίο σύνολο, σε μια πολιτεία, την περίφημη Κρητική Πολιτεία, όλες τις φυλές της Κρήτης (τους αυτόχθονες Ετεοκρήτες και Κύδωνες με τους επήλυδες Αχαιούς, Δωριείς και Πελασγούς) με πρωτεύουσα (έδρα του Μινωα) την Κνωσό και από την άλλη θέσπισαν σωστούς και πρωτόγνωρους για την εποχή τους θεσμούς  και  με νόμους ανάλογους με το περί δικαίου και θείου συναίσθημα  για τη σωστή διακυβέρνηση της πολιτείας αυτής.
Σύμφωνα με τους: Πλάτωνα, Πλούταρχο, Διόδωρο κλπ  οι Κρήτες επι Μίνωα επινόησαν την οργανωμένη πολιτεία, δηλαδή το κοινοβούλιο, το σύνταγμα, τους βουλευτές – γερουσιαστές, το κράτος πρόνοιας (συσσίτια κ.α.)  κλπ και καταργώντας τους ανεξέλεγκτους βασιλιάδες και φυλάρχους που υπήρχαν μέχρι τότε. Πριν από το Μίνωα δεν υπήρχαν οργανωμένες πολιτείες, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε όλο τον αρχαίο κόσμο. Ο κάθε  φύλαρχος ή τύραννος ή βασιλιάς έκανε ό,τι ήθελε ή όριζε τους νόμους ανάλογα με τις προσωπικές του επιθυμίες και νοημοσύνη, κάτι που ήταν και η αιτία που: Α)  Οι Σπαρτιάτες έλεγαν ότι οι νόμοι των άλλων πόλεων-κρατών, πλην του Μίνωα ήσαν γελοίοι, για να τους αντιγράψουν. Β) Οι Εβραίοι έλεγαν ότι αν δεν αλλάξει ο κόσμος, θα τον καταστρέψει ο θεός, Γ) Οι αρχαίοι Έλληνες δεν αναφέρουν κανένα άλλο σπουδαίο αρχαίο πολιτισμό πλην μόνο το Μινωικό ή που έλεγαν «Πας μη Έλλην βάρβαρος»

«Όταν όμως στην Κρήτη συνεπλάκησαν τα παιδιά της Ευρώπης, ο Μίνωας με το Σαρπηδόνα,  για το ποιος θα γίνει βασιλιάς, επεκράτησε ο Μίνωας και έδιωξε το Σαρπηδόνα με τους στασιαστές του και αυτοί κυνηγημένοι κατέφυγαν στην  Ασία, στο μέρος που ονομάζεται γη της Μιλυάδας …» (Ηρόδοτος Α, 172 - 173)
 «Αφού διευκρινίσαμε όλα αυτά, απομένει να μιλήσουμε για τα έθνη τα οποία ήρθαν σε επιμειξία με τους Κρήτες. Ότι οι πρώτοι κάτοικοι του νησιού ήταν οι ονομαζόμενοι Ετεοκρήτες, που θεωρούνται αυτόχθονες, το είπαμε πιο πριν. Μετά από αυτούς και πολλές γενιές αργότερα, Πελασγοί, που περιπλανιόνταν ένεκα συνεχών εκστρατειών και μεταναστεύσεων, έφτασαν στην Κρήτη και εγκαταστάθηκαν σε ένα μέρος του νησιού. Τρίτο ήταν, λένε, το γένος των Δωριέων που έφτασε στο νησί με αρχηγό τον Τέκταμο, το γιο του Δώρου. το μεγαλύτερο μέρος ετούτου του λαού συγκεντρώθηκε, λένε, από την περιοχή του Ολύμπου, αλλά ένα μέρος του ήταν από τους Αχαιούς της Λακωνίας, επειδή ο Δώρος είχε τη βάση εξόρμησης στην περιοχή του Μαλέα. Τέταρτο γένος που ανακατεύθηκε με τους κατοίκους της Κρήτης ήταν, λένε, ένα συνονθύλευμα βαρβάρων που με τα χρόνια εξομοιώθηκαν στη γλώσσα με τους Έλληνες κατοίκους. Μετά απ΄αυτά, επικράτησαν ο Μίνωας και ο Ραδάμανθυς και συνένωσαν τα έθνη του νησιού σε ενιαίο σύνολο...» ( Διόδωρος, 5, 80)
“Στην ιστορία έχει γραφτεί πως ο Μίνωας ήταν έξοχος νομοθέτης, πρώτος που κυριάρχησε στις θάλασσες. Χώρισε το νησί στα τρία και σε κάθε μέρος έχτισε πόλη, την Κνωσό……. Κατά τον Έφορο, ο Μίνωας θαύμαζε κάποιο παλαιό, το Ραδάμανθυ, που είχε ίδιο όνομα με τον αδελφό του. Αυτός πρώτος αναφέρεται ότι εκπολίτισε το νησί με νόμους και κτίσεις πόλεων και συντάγματα, υποστηρίζοντας ότι φέρνει από τον ίδιο το Δία τους νόμους του…… Για την Κρήτη λέγεται ότι στα αρχαία χρόνια είχε καλή διακυβέρνηση και οι καλύτεροι από τους Έλληνες τη θαύμαζαν. Ανάμεσά στους πρώτους ήταν οι Λακεδαιμόνιοι, όπως ομολογούν ο Πλάτωνας στους Νόμους και ο Έφορος που περίγραψε το πολίτευμά τους στο έργο Ευρώπη.… (Στράβων «Γεωγραφικά» Ι’, C 476 – 478)
Οι Κύδωνες σύμφωνα με το Στράβωνα ήσαν αυτόχθονες Κρήτες. Σύμφωνα με τους Παυσανία, Πλάτωνα κ.α. οι Κύδωνες και οι Γορτύνιοι ήσαν επήλυδες, δηλαδή μετανάστες που είχαν έρθει στο νησί από την Αρκαδία – Γορτυνία της Πελοποννήσου. Ειδικότερα οι γιοι του Τεγεάτη βασιλιά Λυκάονα: Κύδων, Γόρτυς και Κατρέας ήρθαν στην Κρήτη από την Πελοπόννησο και  έκτισαν τις πόλεις που φέρουν το όνομά τους: Κυδωνία, Γόρτυνα και Κατρέα, κάτι που απεικονίζεται και στα νομίσματά των πόλεων αυτών.
 «Λέγουσι δε και όσοι Τεγεάτου των παίδων ελείποντο μετοικήσαι σφας εκουσίως ες Κρήτην, Κύδωνα και Αρχήδιον και Γόρτυνα’ και τούτων φασιν ονομασθήναι τας πόλεις Κυδωνίαν και Γόρτυνά τε και Κατρέα. Κρήτες δε ουχ ομολογούντες τῳ Τεγεατών λόγῳ Κύ́δωνα μὲν Ακακαλλίδος θυγατρός Μίνω καὶ Ερμού, Κατρέα δε φασιν εί̃ναι Μίνω, τον δε Γό́ρτυνα Ραδαμάνθυος.  ες δε αυτόν Ραδάμανθυν Ομήρου μεν εστιν εν Πρωτέως προς Μενέλαον  λόγοις ως ες τὸ πεδίον ή́ξοι Μενέλαος τὸ Ηλυσιον, πρότερον δε ετι Ραδάμανθυν ενταυθα ηκειν: Κιναίθων δε εν τοις έπεσιν εποίησεν <ως> Ραδάμανθυς μεν Ηφαίστου, Ήφαιστος δε είη Ταλω, Ταλων δε είναι Κρητος παιδα. οι μεν δη Ελλήνων λόγοι διάφοροι τα πλέονα καὶ ουχ  ή́κιστα επι τοις γενεσίν εισι..» (Παυσανίας Αρκαδικά,  VIII, 53, 4 - 6).
 «Όσο για τους υπόλοιπους Έλληνες, φαντάζομαι οι Πελοποννήσιοι θα γίνουν πρόθυμα δεκτοί. Όπως  είπες πριν από λίγο υπάρχουν ανάμεσά μας πολλοί Αργίτες, αλλά και οι Γορτύνιοι, η πιο φημισμένη φυλή, αφού είναι μετανάστες από την ονομαστή Γόρτυνα της Πελοποννήσου…» (Πλάτων Νόμοι Δ, 708)

Σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία οι Ετεοκρήτες ήσαν απόγονοι των Ιδαίων Δακτύλων ή Κουρήτων. Οι Ιδαίοι Δάκτυλοι ή Κουρήτες ήταν μια ομάδα νεων που συνόδεψαν τη Θεά Ρέα στην Κρητη, προκειμένου να γεννήσει εκει το Δία.  Ονομάστηκαν έτσι, δηλαδή Ιδαίοι Δάκτυλοι, είτε γιατί κατοικούσαν στους Δακτύλους (= οι πρόποδες  ή οι κορφές) της οροσειράς Ίδη ή Ιδαία όρη είτε γιατί ήσαν στον αριθμό τόσοι, όσα και τα δάκτυλα μας.
Οι Ιδαίοι Δάκτυλοι κατ’ άλλους ήσαν άποικοι που είχαν έρθει στην Κρήτη από τη Φρυγία (= η Τρωάδα) της Μ. Ασίας προκειμένου να επικουρήσουν  (απ΄όπου και η ονομασία Κουρήτες) στη γέννηση και ανατροφή του Δία και μετά παρέμειναν εκεί και κατ’ άλλους ήσαν ντόπιοι Κρητικοί που μερικοί από αυτούς μετοίκησαν στη Φρυγία της Μ. Ασίας και γι αυτό υπάρχει οροσειρά Ίδη και στην Κρήτη και στη Μ. Ασία.
Ειδικότερα ο Απολλώνιος Ρόδιος  (Αργοναυτικά Α 1125 – 1135) αναφέρει ότι οι  Ιδαίοι Δάκτυλοι ήσαν αυτόχθονες, ντόπιοι, γιοι του Δία και της νύμφης Αγχιάλης, τους οποίους γέννησε στο σπήλαιο της Δίκτης. Αντίθετα ο Διόδωρος Σικελιώτης (3, 61) αναφέρει ότι  σύμφωνα με το μύθο των Ατλάντιων της Λιβύης οι Ιδαίοι Δάκτυλοι ήσαν γιοι του Δία και της νύμφης Ιδαίας (η νύμφη Ιδαία ήταν αυτή που για χάρη της ο Δίας ονόμασε την Κρήτη  Ιδαία), που όμως οι Κρήτες δε συμφωνούν μ’ αυτό:
«Όταν γεννήθηκε ο Δίας, η Ρέα ανέθεσε τη φύλαξη του παιδιού στους Δακτύλους της Ίδης, οι οποίοι λέγονταν και Κουρήτες και είχαν έρθει από την Ίδη της Κρήτης. Αυτοί ήσαν ο Ηρακλής, ο Παιώνιος, ο Επιμήδης, ο  Ίδας και  ο Ιάσιος. Ο Ηρακλής που ήταν και μεγαλύτερος έβαλε τους αδελφούς του, κάνοντας ένα αστείο, να τρέξουν σε αγώνα και στεφάνωσε το νικητή με κλαδί αγριελιάς, που την είχαν τόσο άφθονη, ώστε στοίβαζαν φρεσκοκομμένα φύλλα και τα έστρωναν, για να κοιμούνται..» (Παυσανίας «Ηλιακά», Α, 5 - 8 )
«Λένε πως ονομάστηκαν Ιδαίοι Δάκτυλοι οι πρώτοι κάτοικοι στους πρόποδες της Ίδης.  Πόδες λέγονται οι πρόποδες και κορυφές, οι μύτες των βουνών. Οι διάφορες κορυφές της Ίδης, που ήταν όλες αφιερωμένες στη μητέρα των θεών (τη Ρέα), λέγονταν Δάκτυλοι. Ο Σοφοκλής θεωρεί πως οι πρώτοι πέντε ήσαν αρσενικοί. Εφηύραν το σίδερο και το κατεργάστηκαν πρώτοι, καθώς και πολλά ακόμη χρήσιμα στη ζωή πράγματα. Πέντε ήταν και οι αδελφές τους. Από τον αριθμό τους ονομάστηκαν Δάκτυλοι. Άλλοι τους λένε αλλιώς, ενώνοντας τα δύσκολα με τα δύσκολα και θέτουν διάφορα ονόματα: Κέλμη, Δαμνασέα, Ηρακλή και Ακμονα. Αλλοι τους θεωρούν εντόπιους από την Ίδη, άλλοι αποίκους. Πάντως συμφωνούν ότι αυτοί πρώτοι δούλεψαν το σίδερο στην Ίδη. Όλοι τους θεωρούν μάγους και υπηρέτες της Μητέρας των θεών που έφτασαν να ζουν στην Φρυγία, στην Ίδη. Λένε την Τρωάδα Φρυγία, επειδή Φρύγες επικράτησαν στην περιοχή, αφού ζούσαν και κοντά, τότε που αλώθηκε η Τροία. Υπονοούν μάλιστα πως απόγονοι των Ιδαίων Δακτύλων είναι οι Κουρήτες και οι Κορυβάντες. Οι πρώτοι εκατό που γεννήθηκαν στην Κρήτη ονομάστηκαν Ιδαίοι Δάκτυλοι. Απόγονοί τους αναφέρονται εννέα Κουρήτες. Ο καθένας τους έκανε δέκα παιδιά, τους Ιδαίους Δακτύλους…» (Στράβων, Γεωγραφικά Ι, C 473, ΙΙΙ, 22)


Σημειώνεται ότι:
1) Ο Ηρόδοτος (Ζ , 169 - 171) αναφέρει ότι η Κρήτη ερημώθηκε δυο φορές. Μια πριν από την εποχή του Μίνωα και μια μετά από την εποχή του Μίνωα (ο Μίνωας βασίλευε το 1470 π.Χ., συμφωνα με το Παριο χρονικό ή τρεις γενιες πριν από τον Τρωικό πόλεμο, συμφωνα με τους Όμηρο και Ηρόδοτο), πρβ:. «Σύμφωνα με την ιστορία των Πραισίων, όταν ερημώθηκε η Κρήτη, άνθρωποι διαφόρων εθνικοτήτων, αλλά κυρίως Έλληνες ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στην Κρήτη. Έπειτα στην Τρίτη γενιά μετά το θάνατο του Μίνωα, ξέσπασε ο Τρωικός πόλεμος, στον οποίο οι Κρήτες αποδείχτηκαν από τους καλύτερους πολεμιστές που είχε στη διάθεσή του ο Μενέλαος. Επιστρέφοντας, όμως, στην πατρίδα τους, η ανταμοιβή τους για τις υπηρεσίες που πρόσφεραν ήταν πείνα και πανούκλα που έπληξε ανθρώπους και ζώα, σε τέτοιο βαθμό, ώστε η Κρήτη ερημώθηκε για δεύτερη φορά από τον πληθυσμό της.  Έτσι, οι σημερινοί Κρήτες, μαζί με όσους απέμειναν από τους προηγούμενους κατοίκους της, είναι η Τρίτη γενιά που ζει στο νησί.….» (Ηρόδοτος Ζ , 169 - 171)
Τα αίτια  που ερημώθηκε η Κρήτη πριν από το Μίνωα (= η εποχή  που δεν είχαν πάει ακόμη στο νησί οι επήλυδες Κρήτες) δεν τα αναφέρει ο Ηρόδοτος.  Ωστόσο, αφού ο Τέκταμος έζησε μετά από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, άρα τα αίτια για την ερήμωση αυτής της Κρήτης ήταν  ο εν λόγω κατακλυσμός.  Ο κατακλυσμός αυτός, σύμφωνα με το Πάριο χρονικό,  έγινε το έτος 1265 πριν από το Διόγνητο  = το έτος  1529 π.Χ.
2) Στην Κρήτη πήγαν δυο φορές φυλές των Δωριέων. Η πρώτη φορά ήταν πριν από το Μίνωα και τότε κάποιες φυλές των Δωριέων, Αχαιών και Πελασγών (τότε δεν είχαν ακόμη διασπαστεί οι ελληνικές φυλές)  με αρχηγό τον Τέκταμο ( ήταν γιος του Δώρου και  παππούς του Μίνωα) πήγαν και κατελαβαν ένα μέρος του νησιού. Η δεύτερη φορά ήταν μετά τα Τρωικά κατά την καλούμενη Κάθοδος των Δωριέων με τους Ηρακλείδες (έγινε  80 χρόνια μετά τα τρωικά, ήτοι κάπου το 1120 π.Χ).  Τότε έφυγε ναυτικό των Δωριέων - Σπαρτιατών από τη Λακωνία και πήγε και ελευθέρωσε την πόλη Λύκτο της Κρήτης, την οποία είχαν καταλάβει οι Κνώσιοι και έτσι έκτοτε η Λύκτος έγινε οικιοθελώς αποικία και σπουδαίο κέντρο Δωρισμού (των Λακεδαιμονίων ή άλλως Σπαρτιατών) στην Κρήτη.


Β. ΟΙ ΑΥΤΟΧΘΟΝΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΗΛΥΔΕΣ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ

Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό και τους: Όμηρο (Ιλιάδα),  Θουκυδίδη (3 – 9), Εκαταίο Μιλήσιο (Στράβων 7, 321), Ηρόδοτο (Ιστορία Α 54 - 58), Ισοκράτη (Παναθηναϊκός, Ελένης εγκώμιο 68 – 69, Πανηγυρικός κ.α.), Διόδωρο (1, 23-24 και 28-29,  Μ, Απόσπασμα 3), Πλάτων (Μενέξενος, 245c-d) κ.α.:
Α) Αρχικά και μέχρι την κάθοδο των Δωριέων με τους Ηρακλείδες (έγινε 80 χρόνια μετά από τα Τρωικά, βλέπε πιο κάτω) δεν υπήρχαν μόνιμοι κάτοικοι στην Ελλάδα ούτε και πόλεις,  σύνορα και  κράτη, επειδή δεν είχε ακόμη επινοηθεί η γεωργία  και ο στρατός. Υπήρχαν μόνο διάφορες φυλές, με μεγαλύτερη τους καλούμενους Πελασγούς, που ζούσαν μεταναστευτικά για εξεύρεση πηγών διατροφής, ενώ η πολυπληθέστερη ομάδα όπου πήγαινε έδιωχνε αυτή που έβρισκε μπροστά της, για να εκμεταλλευτεί αυτή το χώρο. Επίσης αρχικά δεν υπήρχαν οι ονομασίες Έλληνες και βάρβαροι, άλλως αυτό θα το ανέφερε ο Όμηρος. Αυτό έγινε μετά τα τρωικά  και η πρώτη κοινή συνεργασία των Ελλήνων  ήταν η εκστρατεία στην Τροία. 
Β) Οι Πελασγοί ήταν αυτόχθονες και από αυτούς κατάγονταν οι Έλληνες, φύλα των οποίων ήσαν οι Δωριείς (Σπαρτιάτες και Μακεδόνες), οι Ίωνες ή Αθηναίοι, οι Αιολείς ή Θεσσαλοί , οι Αχαιοί κ.α. Μετά από τους Πελασγούς ήρθαν στην Ελλάδα οι καλούμενοι Δαναοί, οι καλούμενοι Καδμείοι ή Θηβαίοι, οι  καλούμενοι Πέλοπες κ.α. Συγκεκριμένα το 1500 π.Χ. ξεσπούν λοιμώδης ασθένειες (οι 7 πληγές, σύμφωνα με την Αγία Γραφή) στην Αίγυπτο και οι ντόπιοι τις αποδίδουν στους ασεβείς αλλόφυλους. Για να αποφύγουν την οργή των ντόπιων  οι  μετανάστες που ζούσαν στην Αίγυπτο συσπειρώνονται και φεύγουν σε άλλα μέρη. Οι Εβραίοι με αρχηγό το Μωυσή πάνε στην Ιουδαία.  Οι Καδμείοι ή Θηβαίοι (ζούσαν στη Θήβα της Αιγύπτου, εξ ου και η ονομασία Θηβαίοι,  όμως εκεί είχαν πάει από την Ερυθρά θάλασσα) με αρχηγό τον Αγήνορα πάνε στα παράλια της Ασίας και συγκεκριμένα στη χώρα που απ΄αυτούς πήρε το όνομα  Φοινίκη. Από εκεί μετά ένα μέρος τους με αρχηγό τον Κάδμο (εξ ου και Καδμείοι ή Θηβαίοι) πάει στη Βοιωτία όπου ιδρύουν την πόλη-κράτος Καδμεία ή Θήβα  και σε ανάμνηση της Αιγυπτιακής και προς χάρη του Κάδμου.  Οι Δαναοί με πλοία και με αρχηγό το Δαναό ( απ΄ όπου και Δαναοί)  μέσω Ρόδου πάνε στο Άργος της Πελοποννήσου. Όταν έφτασαν εκεί ήρθαν σε σύγκρουση με τους κατοίκους του Άργους, που ήσαν Αχαιοί στη γενιά. Ωστόσο επειδή από τη μια ο βασιλιάς των Αργείων, που ονομάζονταν Γελάνωρ, δεν είχε γιο για διάδοχο και από την άλλη δεν επέδειχνε στρατιωτικές ικανότητες για νίκη των Αργείων,  οι Αργείοι στο τέλος κάλεσαν το Δαναό αφενός για συνθηκολόγηση και αφετέρου να γίνει  κοινός βασιλιάς. Αυτός είναι και ο λόγος που μετά στα Τρωικά οι Αργείοι (= οι Αχαιοί κάτοικοι του Άργους) ονομάζονταν και Αχαιοί και Δαναοί και Αργείοι και απ΄αυτούς κατ’ επέκταση και όλοι οι Έλληνες.  Ο Δαναός έφτασε στο Άργος έτος 1511 π.Χ. και ο Κάδμος στη Βοιωτία το έτος 1519 π.Χ., πρβ:
Επίσης πριν από τα Τρωικά κάποιοι Φρύγες με αρχηγό τον Πέλοπα (εξ ου και Πέλοπες) έφυγαν  από την Ασία και πήγαν στις Μυκήνες προκειμένου να λάβουν μέρος σε αθλητικούς αγώνες και συνάμα ο Πέλοπας  να παντρευτεί τη κόρη του ντόπιου βασιλιά. Ωστόσο ο Πέλοπας κατέλαβε και το θρόνο και όλη την Πελοπόννησο, η οποία από τότε και εξής ονομάζεται με αυτό το όνομα. 
«Εξάλλου, ολόκληρη σχεδόν η Ελλάδα κατοικία βαρβάρων υπήρξε, στους παλιούς καιρούς, έτσι λογάριαζαν όσοι μνημονεύουν αυτά τα πράγματα, γιατί ο Πέλοπας έφερε ένα λαό από τη Φρυγία στη χώρα που απ' αυτόν ονομάστηκε Πελοπόννησος, κι ο Δαναός από την Αίγυπτο, κι οι Δρύοπες, οι Καύκωνες κι οι Πελασγοί κι οι Λέλεγες και άλλοι τέτοιοι λαοί μοίρασαν τους τόπους πάνω και κάτω από τον ισθμό. Γιατί την Αττική κατέλαβαν Θράκες που ήρθαν με τον Εύμολπο, τη Δαυλίδα της Φωκίδας ο Τηρεύς την Καδμεία οι Φοίνικες που ήρθαν με τον Κάδμο, και την ίδια τη Βοιωτία κατέκτησαν οι Aονες, οι Τέμμικες και οι Ύαντες.» (Στράβων 7, 321)
«Την παλιά εποχή ξέσπασε λοιμώδης ασθένεια στην Αίγυπτο και οι ντόπιοι την απέδωσαν στους ασεβείς αλλόφυλους. Προ αυτού μερικοί από αυτούς συσπειρώθηκαν και ήρθαν στην Ελλάδα. Αρχηγοί τους ήσαν ο Κάδμος και ο Δαναός. Οι υπόλοιποι πήγαν στην Ιουδαία, που τότε ήταν ακατοίκητη, και των οποίων επικεφαλής ήταν ο επονομαζόμενος Μωυσής, ένας άνδρας με φρόνηση και ανδρεία».  (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος Μ, Απόσπασμα 3)
«Λένε επίσης οι Αιγύπτιοι πως και οι άποικοι που έφυγαν μαζί με το Δαναό από την Αίγυπτο εγκαταστάθηκαν στην αρχαιότερη σχεδόν Ελληνική πόλη, στο Άργος και πως οι λαοί των Κόλχων στον Πόντο και την Ιουδαίων μεταξύ Αραβίας και Συρίας ιδρύθηκαν ως αποικίες από ανθρώπους που έφυγαν από εκεί….. ο Κάδμος ήταν από τις Θήβες της Αιγύπτου  και μαζί με τα άλλα παιδιά γέννησε και τη Σεμέλη. Στα κατοπινά χρόνια, ο Ορφέας, που απόκτησε μεγάλη φήμη ανάμεσα στους Έλληνες για τη μουσική, τις τελετές και τα θεολογικά ζητήματα, φιλοξενήθηκε από τους απογόνους του Κάδμου και δέχτηκε εξαιρετικές τιμές στις Θήβες». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 1, 23-24 και 28-29)

Γ) Οι Δωριείς (= οι μετέπειτα Σπαρτιάτες και οι Μακεδόνες) ήταν εκείνοι που πρώτοι αποκόπηκαν από τους Πελασγούς και αποτέλεσαν ξέχωρο έθνος, το Ελληνικό  και μετά προσχώρησαν σ΄ αυτό όλοι οι Πελασγοί (δηλαδή και οι  Ίωνες ή Αθηναίοι, οι Αιολείς ή Θεσσαλοί κ.α.), καθώς και πολλοί άλλοι βάρβαροι, πρβ:
 «Το ελληνικό έθνος αφότου φάνηκε, την ίδια πάντα γλώσσα μιλά -  αυτό είναι η πεποίθησή μου, αφότου όμως ξέκοψε από το Πελασγικό, αδύνατο τότε και στην αρχή και μικρό, αυξήθηκε ύστερα και πλήθαινε σε έθνη, καθώς προσχώρησαν σ’ αυτό κυρίως οι Πελασγοί, αλλά και πάρα πολλά άλλα βαρβαρικά φύλα. Τέλος είμαι της γνώμης ότι το Πελασγικό έθνος πρωτύτερα και εφόσον ήταν βαρβαρικό ποτέ δε γνώρισε μεγάλη δύναμη» (Ηρόδοτος Α, 57- 58)


Σημειώνεται επίσης ότι:
1) Οι  Ετεοκρήτες ήσαν φυλετικά το αυτό με τους Δωριείς, Αχαιούς και Πελασγούς. Απλώς οι Ετεοκρήτες ήσαν αυτόχθονες στην Κρήτη και οι άλλοι επήλυδες,  δηλαδή είχαν πάει το νησί από τη Θεσσαλία. Ο λόγος άλλωστε και για τον οποίο οι Ετεοκρήτες είχαν πάει με τον μέρος των Αχαιών ή Πανελλήλων στον πόλεμο της Τροίας,
2) Όταν πήγαν οι Αχαιοί, οι Δωριείς και οι Πελασγοί στην Κρητη και βρήκαν εκεί τους Ετεοκρήτες  δεν υπήρχε ακόμη το κοινό όνομα «‘Έλληνες». Αυτό καθιερώθηκε μετά από τα Τρωικά.


Γ. ΤΑ ΝΟΜΙΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΠΟΛΕΩΝ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Στην Κρήτη, όπως και στην άλλη Ελλάδα, υπήρχαν νομίσματα ήδη επί Μίνωα, όπως είδαμε να μας λέει πιο πριν ο Πλούταρχος, στηριζόμενος σε αρχαιότερους συγγραφείς. Ωστόσο τα παλιότερα νομίσματα  που έχουν διασωθεί - βρεθεί στην Κρήτη και να μην έχουν αλλοιωθεί οι παραστάσεις που φέρουν είναι του 5ου π.Χ. αι. και εξής. Εποχή των καλούμενων κλασσικών και ελληνιστικών χρόνων κ.τ.λ., περίοδο κατά την οποία η Κρήτη ήταν διαιρημένη σε κράτη-πόλεις.
Τα νομίσματα αυτά μεταφέρουν  εικόνες του παρελθόντος, από την οικονομία, τις θρησκευτικές αντιλήψεις, τις εμπορικές και πολιτικές σχέσεις, τις στρατιωτικές συμμαχίες και τόσα άλλα. Ειδικότερα από τις παραστάσεις αυτές βλέπουμε π.Χ. ότι οι Κρητικές ήδη από τον 5 αι. π.Χ. ήταν κομψότατες,  δηλαδή  με ωραία και καλογυμνασμένα κορμιά (με δαχτυλιδένια μέση), με περιποιημένη εμφάνιση (ωραία κόμμωση, ωραία ρούχα, κολιέ, σκουλαρίκια κ.τ.λ.). Ομοίως οι άντρες να έχουν καλογυμνασμένα και περιποιημένα σώματα, με περιποιημένη κόμμωση, οι στρατιώτες να φορούν χιτώνες μέχρι τα γόνατα και τα όπλα τους να είναι δόρυ και ασπίδα κ.α.

Σημειώνεται επίσης ότι:
1) Οι αρχαίες Κρητικές πόλεις-κρατη πολλές φορές νομιμοποιούσαν τα νομίσματα των άλλων πόλεων, ελληνικών ή μη, χτυπώντας απλώς πάνω σ’ αυτά τις δικές τους παραστάσεις – διακριτικά σύμβολα (δεδομένου ότι το μέταλλο έτσι κι αλλιώς έχει την αξία του) και όχι λιώνοντάς τα (μέθοδος επικοπής). Έτσι αρκετές φορές φαίνονται κάτω από τις νέες παραστάσεις οι παλιές, λογής - λογής ελληνικών πόλεων. Ακόμα και μεταξύ τους οι κρητικές πόλεις "χτυπούσαν" νομίσματα, η μια πάνω στης άλλης. Πολύ σπάνια σε χρυσό (1/12 στατήρα του 0,9 γρ.), κυρίως σε άργυρο (από τον οβολό των 0,7 γρ. ως το τετράδραχμο των 17 γρ.) και χαλκό (χαλκούς του 1 γρ. ως τον χάλκινο οβολό των 12 γρ.). Κάτι ανάλογο γινόταν και σε μη ελληνικές πόλεις και γι αυτό και π.χ. βρίσκουμε νόμισμα που από τη μια να φαίνεται κρητικό και από την άλλη π.χ. κυρηναϊκό.
2) Κάθε μια από τις αρχαίες Κρητικές πόλεις χρησιμοποιεί συγκεκριμένα πρόσωπα, ζώα ή πράγματα κ.τ.λ. ως έμβλημα – παράσταση στα νομίσματά της. Αυτά είναι είτε τα ζώα ή προϊόντα που παράγει - φημίζεται είτε οι πολιούχοι θεοί.  Κατά πλειοψηφία όμως τα Κρητικά νομίσματα φέρουν πρόσωπα και παραστάσεις από τους καλούμενους «Κρητικούς μύθους» (Ευρώπης – Δία, Λαβύρινθου – Μινώταυρου κ.τ.λ.).


ΝΟΜΙΣΜΑΤΑ ΚΝΩΣΟΥ

Η Κνωσός ήταν η πρωτεύουσα της Κρητικής Πολιτείας που ίδρυσε ο Μίνωας και  η περιφημότερη πόλη όλου του αρχαίου γνωστού κόσμου μέχρι τα Τρωικά.


ΜΙΝΩΑΣ ΚΑΙ ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ

Σύμφωνα με τους: Θουκυδίδη (Α 3 – 10), Όμηρο (Ιλιάδα και Οδύσσεια), Διόδωρο 9βιβλίο 4 και 5), Στράβωνα (βιβλίο 10) κ.α. ο Μίνωας με τον αδελφό του Ραδάμανθυ ήσαν ‘Έλληνες ηγεμόνες, και μάλιστα οι οργανωτές της περίφημης πολιτείας και θαλασσοκρατορίας των Κρητών.  
«Της Καρπάθου πρώτοι κάτοικοι ήσαν κάποιοι από εκείνους που εκστράτευσαν μαζί με το Μίνωα, την εποχή που έγινε ο πρώτος Έλληνας θαλασσοκράτορας… (Την δε Κάρπαθον πρώτοι μεν ώκησαν των μετά Μίνω τινές συστρατευσάντων, καθ’ όν χρόνο εθαλασσοκράτησε πρώτος των Ελλήνων…, Διόδωρος Σικελιώτης, 5, 54)
Ειδικότερα ο Μίνωας ήταν ο πρώτος από τους Κρητες ηγεμόνες που με τη βοήθεια του αδελφού του Ραδάμανθυ από τη μια ένωσαν σε ενιαίο σύνολο όλες τις φυλές της Κρήτης (τους αυτόχθονες Ετεοκρήτες και Κύδωνες με τους επήλυδες Αχαιούς, Δωριείς και Πελασγούς) και από την άλλη θέσπισαν σωστούς  νόμους, ανάλογους με το περί δικαίου και θείου συναίσθημα,  για τη διακυβέρνηση της πολιτείας αυτής. Επινόησαν το κοινοβούλιο, το σύνταγμα, τους βουλευτές – γερουσιαστές, το κράτος πρόνοιας (συσσίτια κ.α.)  κλπ και καταργώντας τους ανεξέλεγκτους βασιλιάδες και φυλάρχους που υπήρχαν μέχρι τότε.
Πριν από το Μίνωα δεν υπήρχαν οργανωμένες πολιτείες, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε όλο τον αρχαίο κόσμο. Ο κάθε  φύλαρχος ή τύραννος ή βασιλιάς έκανε ό,τι ήθελε ή όριζε τους νόμους ανάλογα με τις προσωπικές του επιθυμίες και νοημοσύνη, κάτι που ήταν και η αιτία που: Α)  Οι Σπαρτιάτες έλεγαν ότι οι νόμοι των άλλων πόλεων-κρατών, πλην του Μίνωα ήσαν γελοίοι, για να τους αντιγράψουν. Β) Οι Εβραίοι έλεγαν ότι αν δεν αλλάξει ο κόσμος, θα τον καταστρέψει ο θεός, Γ) Οι αρχαίοι Έλληνες δεν αναφέρουν κανένα άλλο σπουδαίο αρχαίο πολιτισμό πλην μόνο το Μινωικό ή που έλεγαν «Πας μη Έλλην βάρβαρος»
Παράλληλα ο Μίνωας ήταν ο πρώτος από τους Έλληνες ηγεμόνες που συγκρότησε πρώτος στον κόσμο πολεμικό ναυτικό με το οποίο εδίωξε  από τις Κυκλάδες και το Αιγαίο τους  ληστές και τους πειρατές Κάρες και Φοίνικες και τις εποίκησαν με μόνιμους κατοίκους που έφερε από την Κρήτη με αποτέλεσμα από τη μια ο Μίνωας να γίνει θαλασσοκράτορας και από την άλλη να ελευθερωθούν οι θαλάσσιοι διάδρομοι και έτσι οι Έλληνες  να μπορέσουν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, να ασχοληθούν με ναυτικές εργασίες, να πλουτίσουν και  να επικρατήσουν στη συνέχεια στον Τρωικό Πόλεμο.

 «Αλλ' ακόμη περισσότερον επεδίδοντο εις την πειρατείαν οι νησιώται Κάρες και Φοίνικες, οι οποίοι είχαν κατοικήσει τας περισσοτέρας από τας νήσους,……. Αλλ' αφότου συνεκροτήθη το πολεμικόν ναυτικόν του Μίνωος, αι δια θαλάσσης συγκοινωνίαι έγιναν ασφαλέστεροι, αφ' ενός μεν διότι οι κακοποιοί των νήσων αυτών εξεδιώχθησαν υπ' αυτού, κατά την εποχήν ακριβώς που προέβη εις εποικισμόν των περισσοτέρων, εξ αλλού δε διότι οι κάτοικοι των παραλίων ήρχισαν ήδη ν' αποκτούν μεγαλυτέρας περιουσίας και να έχουν μονιμωτέραν κατοικίαν, και μερικοί μάλιστα, όπως ήτο φυσικόν δι' ανθρώπους, των οποίων ηύξανε καθημερινώς ο πλούτος, και με τείχη περιέβαλλαν τας πόλεις των. Διότι, ένεκα του γενικού πόθου του κέρδους και οι ασθενέστεροι ηνείχοντο την εξάρτησιν από τους ισχυροτέρους και οι δυνατώτεροι, διαθέτοντες πλούτον, καθίστων υπηκόους των τας υποδεεστέρας πόλεις. Και μόνον βραδύτερον, όταν είχαν ήδη έτι μάλλον προαχθή εις την κατάστασιν αυτήν, εξεστράτευσαν κατά της Τροίας….( Θουκυδίδη Α», 8)
 «Ο Μίνως, εξ όσων κατά παράδοσιν γνωρίζομεν, πρώτος απέκτησε πολεμικόν ναυτικόν, και εκυριάρχησεν επί του μεγαλυτέρου μέρους της θαλάσσης, η οποία ονομάζεται σήμερον Ελληνική. (Θουκυδίδης, Ιστορία Α, 4)

Αποτέλεσμα της πολιτείας που ίδρυσε ο Μίνωας, σύμφωνα με τους: Πλάτωνα (Νόμοι, Μίνως), Πλούταρχο (Σόλων, Λυκούργος), Διογένης Λαέρτιο (Επιμενίδης.), Διονύσιο Αλικαρνασέα (Ρωμαϊκή Αρχαιολογία) κ.α., ήταν να δημιουργηθεί ο πρώτος αξιόλογος πολιτισμός στον κόσμο, ο καλούμενος σήμερα Μινωικός πολιτισμός. Αναφέρουν επίσης ότι την Κρητική Πολιτεία (= αυτό που λέμε σήμερα «Μινωικό Πολιτισμό») αντέγραψαν στη συνέχεια πρώτα οι Σπαρτιάτες με το Λυκούργο και τη βοήθεια του Κρητικού νομοθέτη Θάλητα, μετά οι Αθηναίοι με το Σόλωνα και τη βοήθεια του Κρητικού σοφού και χρησμολόγου Επιμενίδη, καθώς και οι Ρωμαίοι με το Νόμα και   έτσι ευημέρησαν – εκπολιτίστηκαν και αυτοί.
  Επομένως  ο Μίνωας είναι η αιτία που υπάρχει πολιτισμός και  Ελλάδα.
Όλα αυτά είναι και η αιτία που όλοι οι Έλληνες ανακήρυξαν το Μίνωα μέγα νομοθέτη και μετά θάνατο κριτή στον ‘Αδη τους, πρβ:
«την έννομη τάξη, όπως λένε οι ίδιοι οι Λακεδαιμόνιοι, ο Λυκούργος την έφερε από την Κρήτη» ( Ηρόδοτος, Α 65).
«Έφυγε λοιπόν και πήγε (ο Λυκούργος) αρχικά στην Κρήτη. Εκεί γνώρισε τις πολιτείες και τα συστήματα τους, γνώρισε τους πρώτους στη δόξα άνδρες, θαύμασε ορισμένους από τους νόμους που υπήρχαν και τους παρέλαβε για να τους εφαρμόσει στην πατρίδα του, την Σπάρτη, ενώ άλλοι του φάνηκαν ανάξιοι. Έναν μάλιστα από εκείνους που νομίζονταν εκεί πέρα σοφοί και άξιοι πολίτες, αφού τον έπεισε με τη φιλία του, τον έστειλε στη Σπάρτη, Ήταν ο Θάλης, που φαινομενικά μεν ήταν ποιητής λυρικών τραγουδιών, στην πραγματικότητα όμως έκανε ό,τι οι μεγαλύτεροι νομοθέτες. Γιατί τα τραγούδια του ήταν λόγοι για ευπείθεια και ομόνοια, στολισμένοι με μελωδίες και ρυθμούς που είχαν σεμνότητα και εξημερωτική δύναμη, ακούγοντάς τα οι πολίτες εξημερώνονταν, χωρίς να νοιώθουν, στα ήθη, και η κοινή γνωριμία του ωραίου έφερνε κοντά τον ένα με τον άλλο. Έτσι ο Θαλής έγινε με κάποιον τρόπον ο πρόδρομος του Λυκούργου στην εκπαίδευση των Σπαρτιατών ….».  (Πλούταρχος, Λυκούργος, 4-7)
«Κάλεσε τότε τον Επιμενίδη από τη Φαιστό της Κρήτης, που μερικοί τον θεωρούν έναν από τους επτά σοφούς (αντί για τον Περίανδρο). …… Όταν ήρθε στην Αθήνα γνωρίστηκε με το Σόλωνα και τον βοήθησε πολύ στην προεργασία της νομοθεσίας του. Απλοποίησε τους νόμους τους σχετικούς με τις ιερές τελετές, έκαμε πιο ήπιους τους νόμους που αφορούσαν τα πένθη, επιτρέπονταν μόνο ορισμένες θυσίες στους νεκρούς και καταργώντας τις άγριες και βαρβαρικές συνήθειες που επικρατούσαν προηγούμενα ….  Χάνει τα πολιτικά του δικαιώματα ο πολίτης εκείνος που, όταν υπάρχει στάση στην πόλη, δεν πηγαίνει με καμιά παράταξη, για να μην μένεις κανείς ατάραχος ή ασυγκίνητος στα δημόσια πράγματα. (Πλούταρχος, Σόλων , 12 - 20)
 «Υποστηρίζουν κάποιοι ότι τα περισσότερα ήθη και έθιμα που θεωρούνται Κρητικά είναι Λακωνικά. Στην πραγματικότητα είναι Κρητικά, μόνο που οι Σπαρτιάτες τα εφήρμοσαν, ενώ οι Κρήτες σταμάτησαν να ασχολούνται με τα πολεμικά και οι πόλεις τους παρήκμασαν, ειδικά η Κνωσός.  …… . Έφυγε τότε ο νομοθέτης της Σπάρτης Λυκούργος για την Κρήτη.  Εκεί ήρθε και πλησίασε το Θάλητα , ένα μελοποιό και νομοθέτη. Έμαθε από αυτόν τον τρόπο που ο Ραδάμανθυς  πρώτα και αργότερα ο Μίνωας έφερναν τους νόμους τους, τάχα από το Δία προς τους ανθρώπους… (Στράβωνας, Γεωγραφικά Ι, IV, C 481 - 483, 17 – 20)
«Γι αυτό το λόγο ο Μίνωας θέσπισε αυτούς τους Νόμους για τους πολίτες του, εξαιτίας των οποίων η Κρήτη ευημερεί ανέκαθεν, καθώς και η Σπάρτη από τότε που άρχισε να τους χρησιμοποιεί, επειδή οι νόμοι αυτοί είναι θεϊκοί. (Πλάτων, Μίνως, 320 b)



Νόμισμα Κνωσού, 2ος αι. π.Χ., με το Δία υπό μορφή ταύρου να απάγει την Ευρώπη, τη Μάνα του Μίνωα, από τη μια όψη και από την άλλη διάγραμμα διαδρόμων του Λαβύρινθου

Δραχμή Κνωσού, 3ος αι. π.Χ., με  την Ήρα νύφη (Η Ήρα νυμφεύτηκε το Δία στην Κρήτη, όπως μας πληροφορεί ο Διόδωρος Σικελιώτης)  και διάγραμμα λαβύρινθο, όπου έμενε ο Μινώταυρος

Ασημένιο τετράδραχμο Κνωσού, 400 – 350 π.Χ., με  Ήρα  και διάγραμμα διαδρόμων Λαβύρινθου


Αργυρός στατήρας Κνωσού, 350-280 π.Χ.  με την Ήρα   και  σχεδιάγραμμα των διαδρόμων του Λαβύρινθου


Αργυρό τετράδραχμο Κνωσού με κεφαλή Μίνωα και διάγραμμα διαδρομών Λαβύρινθου



Τετράδραχμο Κνωσού με κεφαλή νέου και διάγραμμα διαδρόμων Λαβύρινθου σβάστικα


Νόμισμα Κνωσού, 200 – 67 π.Χ., με Δία ή Μίνωα και αετό, γράφει ΚΥΔΑΣ



Αργυρός στατήρας Κνωσού, 300-280 π.Χ.,  με κεφαλή νέου  και λαβύρινθο

Αργυρός στατήρας Κνωσού, 300-280 π.Χ.,  με κεφαλή νέου και λαβύρινθο (σβάστικα)


Ασημένιο τετράδραχμο Κνωσού, 200 – 67 π.Χ., με  κεφαλή Απόλλωνα; και διάγραμμα διαδρόμων Λαβύρινθου


Νόμισμα Κνωσού, 4os αι. π.Χ. με Ήρα και Δία

Ασημένιο Τετράδραχμο Κνωσού, 300-280 π.Χ., με  την Ήρα ή Δήμητρα και διάγραμμα διαδρομών Λαβύρινθου


Δίδραχμο 500/431 π.Χ., με Δήμητρα ή Ηρα και Λαβύρινθο – Σβάστικα


Αργυρό τετράδραχμο ( όμοιας όψης είναι και δίδραχμο) Κνωσού, 300 – 270 π.Χ., με την  Ήρα ή Δήμητρα και σχεδιάγραμμα διαδρομών Λαβύρινθου σβάστικα




Ασημένιο νόμισμα Κνωσού (425 – 330 π.Χ.)
Με Μινώταυρο και Αριάδνη μέσα στο Λαβύρινθο











Δεν υπάρχουν σχόλια:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...